Praktijk verhalen - Equieducation

Pogo is een Tinkermerrie van de Stainsby Hill Farm in Engeland. Gefokt door de familie Pearson.
Ze is geboren in 2004. Ze is daar -kort- aangespannen geweest en er zijn met haar daar 4 (hengst)veulens gefokt.
Mevr. Pearson: "We had several horses at the time and Pogo was "the boss" of them. She had good temperament".
Op een dag besloot de familie om te stoppen met de hobby en zodoende kwam Pogo in Nederland op een handelsstal terecht.  
Ook hier kreeg ze een veulen, haar vijfde.

De eigenaresse wilde Pogo graag kopen op deze handelsstal maar moest hierbij akkoord gaan met de voorwaarde dat ze met haar veulen werd gebracht en dat hierbij het veulen mee terug zou genomen. Het veulen was pas 3 maanden jong.......
Het afspeenproces verloopt te vaak en ook nog eens onnodig traumatisch bij veel paarden die ik op mijn pad tegen kom, maar dit sloeg toch wel alles!

Pogo had hier nog duidelijk last van daar ze aanvankelijk enorm kon overreageerde op veewagens en trailers die voorbij de wei kwamen. Ik hoefde het voorval niet te herinneren, zij herinnerde mij wel....
Hiervoor kreeg Pogo homeopathie. Homeopathie kan niet alleen fysieke maar ook emotionele problemen "oplossen".

Toen Pogo nog geen 24 uur op haar nieuwe stal stond werd ze ontzettend ziek. De Push kwam o.a. uit haar neus en ogen en haar linkeroog werd zelfs voorgoed aangetast hierdoor.
Pogo herstelde met de nieuw hervonden liefde en goede zorgen.

En na een tijdje...bleek Pogo drachtig gekocht te zijn! Dus dit werd haar zesde veulen.
Helaas, en heel verdrietig, dit veulen werd dood geboren.

Na een tijdje was het de bedoeling om de rijcarrierè aan te vangen. Pogo zou beleerd zijn, maar in hoeverre? De eigenaresse had er wel een aantal keren op rondgestapt en dit ging o.k. Beleren is echter een andere tak van sport en dus
ging Pogo naar een plaatselijke rijstal om beleerd/doorgereden te worden. Al gauw ging het zo slecht met haar daar dat de eigenaresse werd gebeld dat ze niet meer at.
Welnu voor een aardepaard als Pogo wat eten op nr. 1 heeft staan, was dit een van de grootste alarmbellen die er waren.
De eigenaresse bedacht zich geen moment en haalde haar op. Eenmaal thuis.........was er niets aan de hand en at ze direct weer en genoeg.

De eigenaresse besloot om zelf Pogo weer op te pakken en wilde haar longeren. Echter bij het aanschouwen van de longeersingel begon Pogo al op de plek te bokken!

Hier moest dus serieuze hulp ingeschakeld worden en zo kwamen wij in contract.
Eerst hebben we ruim de tijd genomen voor een gesprek: "Wat was er allemaal gebeurd?"
Ook met Pogo "in gesprek" gegaan door bodycheck en freestylen. Ik ervaarde Pogo als "neurotisch" bij het freestylen.
En "afgesloten" bij de bodycheck.

Pogo en zijn eigenaresse hadden samen en apart van elkaar 2 heftige jaren erop zitten.
Het was meer dan tijd dat er een kentering kwam.

Ik haalde Pogo in de herfst van 2014 op om een tijdje op de Rhaberg te verblijven om hier haar balans terug te vinden en om haar te beleren danwel door te rijden. Immers, we wisten weinig van haar verleden en of en in hoeverre ze nu gereden was geweest. Tijdens haar verblijf heb ik de gegevens van de familie Pearson via via via kunnen achterhalen en met hen gebeld en gemaild. En zo kon de tijdslijn van Pogo verder ingevuld worden. Dit gaf heel wat verheldering. Bijvoorbeeld waarom ze zo makkelijk de dubbele lijnen oppikte maar het was zeker ook fijn om te weten dat  ze al meer -gezonde- veulens had gekregen.  

Hieronder de startanalyse van Pogo:

Fysiek had Pogo: scherpe haken die wonden veroorzaakten, geen goede hoefbalans, rotstraal, pijnlijke hoeven, functieverlies aan het linkeroog. Door dit alles (onbelast al) zeer weinig lichaamsbalans. Weinig conditie (maar veel karakter gelukkig ;)

Emotioneel/mentaal was ze: gespannen, nerveus, onzeker. Zorgelijk. Aanvallend of juist heel flegmatiek, trauma van de zweep, trauma van wijze van het afspenen van veulen. In het algemeen nauwelijks vertrouwen, niet in de mens of situatie en te weinig in haar eigen lijf. Voernijd.
Ze was een onzeker en tegelijkertijd dominant paard wat een van de moeilijkste combinaties is. De scheidslijn was dun!

Onder het zadel: (doods)angst voor de zweep, de -eennagrootste- vorm van tegendruk geven (stil gaan staan en niet meer willen bewegen). Scheef. De zweep is als dwangmiddel gebruikt. Zowel op achterhand als op schouder.

Overig: Zeer slecht passend zadel.

Om de problemen op te lossen werd het volgende ingezet:
Naar de tandarts en andere hoefsmid, onbeperkt ruwvoer, de 3 R's, veel TLC :) en verschilllende trainingen op de grond en onder het zadel,  individueel uittesten van (ander) krachtvoer, ander zadel (en de eerste tijd bitloos gereden) en homeopathie.

Bij de trainingen merkte ik al snel dat Pogo wel degelijk ervaring had. Met name de dubbele lijnen pakte zij zeer goed aan. Het kon wel een koetspaard zijn! Later leerde ik dat zij in Engeland inderdaag al voor een wagentje heeft gelopen, hier schijnt dit heel doorgaans te zijn om dit al te doen met een 2jarig paard. Eerst moest Pogo vertrouwen krijgen, dit leek aanvankelijk een dikke muur voor me, maar ze veraste me hoe snel ze haar maskers liet zakken. Dat was een ding, maar nu.............moest ik haar weer gemotiveerd zien te krijgen voor zoiets als..............rijden! Rijden, iets waar ze de meest verschrikkelijke ervaringen mee heeft gehad..........wat kon hier nou o.k. aan zijn?! Dus met veel geduld, preciesie, dosering en nog meer timing moest ik haar rijden. Iedere dag en iedere meter ging het beter! Pogo kreeg conditie en vertrouwen in de zaak. Net als met het vertrouwen was het -achteraf- haar toch wel snel goed.

Maar toen waren we er nog niet. Want de eigenaresse had -heel begrijpelijk- angst ontwikkeld.  Deze angst bleek niet gestoeld op 1 slechte ervaring maar op meerdere. Tijd om deze door te werken en af te sluiten. Respect voor de mensen die hun angsten weten te overwinnnen! Want hoe goed je begeleiding ook is, je moet het uiteindelijk zelf doen! En zo paard zo eigenaresse, want hoe groot deze hindernis me aanvankelijk ook leek, achteraf waren we er vrij snel en goed doorheen. De eigenaresse reed weer rond met een stralende glimlach. Effectief hierbij was dat ik erg streng was en bleef op het aanvoelen en aanhouden van haar eigen grenzen en dus tempo. En om extra goed bij dit gevoel te komen, te blijven en te bevestigen hielp "Hazes" een handje :) En Pogo en mij troiuwens "Crowded House" maar dit ter herinnering :)

Bij de komst van een nieuwe bijrijdster viel Pogo direct terug in haar oude patronen. Immers, deze haddden haar al vaker opgeleverd wat ze ehm....vooral niet.....wilde.
Het was dus fijn om hierbij direct te kunnen begeleiden.

Pogo leerde ons met name weer dat je zonder vertrouwen nergens bent. In jezelf, in je paard, en ook het paard in haarzelf, in jou als ruiter en samen in de situatie.
En uiteraard vormen dezen met elkaar een cirkel!
En vergeet hierbij niet: "Vertrouwen komt te voet en gaat te paard".

Met veel voldoening -en zo wit als ik kon-  bracht ik Pogo naar huis. Het was fijn om zoveel te kunnen betekenen voor ruiter, paard en zelfs voor het hele gezin!

Met opnieuw grote dank aan: tandarts Sanne, hoefsmid Kai en Ottolien!!!

"Ice will melt - watter will boil
you and I will shake of this motor Coil
It;s bigger than us and you donn't have to worry about it
Ready or not
but here comes the drop
you feel lucky when you know were you are.
It's gonna come true and here in your armes I will remember"
-Crowded House-

Yentle - op eigen benen

Beste Gary Stals,

Yentle is bij ons in (revalidatie)training  geweest in de periode  juni t/m november. Yentle is een donkerbruine merrie van de NRPS hengst Ed King Hill. Ze meet circa 1.70 en is geboren op 27 mei 2000. Yentle kwam met als doel haar door te rijden en vervolgens de eigenaresse begeleiden in het overwinnen van de ontstane angst na een ongeluk. Eigenaresse en paard reden na een strandrit naar huis en een overvoerd landbouwwerktuig deed de spreekwoordelijke emmer bij Yentle overlopen. Ze sprong met vier benen tegelijk in de lucht, de eigenaresse viel op het asfalt (met o.a. gebroken ribben tot gevolg) en Yentle vluchtte naar huis. Tussen het ongeluk en de aanvang van de training zit een onderbreking van bijna twee jaar.

Helaas bleek Yentle verre het paard dat “slechts” weer even “opgepakt en doorgereden” diende te worden. Ondanks een check door de paardendierenarts bleek Yentle vele fysieke klachten te hebben; stelthoef, (zichtbare) blokkade tussen de lendenwervels en het heiligbeen, overige kleinere blokkades in de gehele wervelkolom, slecht op de hoeven, matte vacht, winterhaar ( juni), te laag gewicht, strijkwondjes aan de achterbenen etc. etc.  Haar gebit bleek, ondanks behandeling door dezelfde paardendierenarts, in dusdanige onbalans dat dit ook veel klachten heeft gegeven. Ze bleek zowel boven als onder haken te hebben met wang- en tonglaesies als gevolg. Een correcte occlusie is, op zijn vroegst, weer haalbaar over 3 jaar. Nadat ze door de juiste tandarts is behandeld stopte haar veelvuldige hoofdschudden in verticale richting dezelfde dag nog. Het “vlinderen” met haar oren bij spanning nam 90% af. Bovenal zagen we een veel meer ontspannen paard, niet alleen in het werk, maar zelfs in de wei………….  

Uiteraard was het werk aan de hand, longe en onder het zadel dan ook ondoenlijk. Ze bokte en steigerde waar ze kon. Een vicieuze cirkel van mentale en fysieke spanning opbouwen was groot. De allereerste keer dat ik dacht dat het goed kon gaan en ik (toch) op Yentle stapte fixeerde ze zich zelfs om vervolgens…….volledig te exploderen! Yentle kon zichzelf nauwelijks overeind houden aan de longe als ze rechtsom moest lopen. Linksom “redde” ze zich nog wel door veel tempo te maken en ze had allerlei maniertjes ontwikkeld om maar onder de hulpen en de druk/pijn uit te komen zodat ze in deze houding kon blijven gaan. De galop rechtsom ging altijd overkruist, ze kon niet anders. Ze sleepte met haar rechterachterhoef. Als ik haar aan de dubbele lijnen zette en ik in de menpositie ging lopen, dan had je het duidelijkste zicht op hoe ze haar rechterachterbeen positioneerde: ze zette hem kort naar voren om haar hak vervolgens helemaal naar buiten te draaien. Al na korte tijd ging ze niet alleen verharen, maar ook vervellen. Yentle kwam letterlijk en figuurlijk in een nieuw vel! Ze kwam op een normaal gewicht. Ze had opvallend veel behoefte om hout te eten, naast onbeperkt gras/ruwvoer en haar krachtvoer, en dit zette me mede op het spoor om haar voeding te analyseren. Zodoende kwam ik erachter dat de magnesium/calcium verhouding niet in orde was. Een ander probleem was haar zadel. Ze had een prijzig, nieuw westernzadel wat echter………..totaal niet bleek te passen. Mogelijk heeft dit met haar hoge en lange schoft, steile schouders, lange rug en gevoelige lijf ook voor veel discomfort en pijn gezorgd.

Een klacht geeft gedrag zoals je vast zult weten.

Bij paarden met “gedragsproblemen” moet je eerst uitsluiten of er een onderliggende fysieke oorzaak is. (Annemarie van der Toorn).
Yentle was hier een overduidelijk voorbeeld van.

Yentle gedroeg zich als een gesloten, zure merrie die zich slecht tot niet liet leiden, er was geen concentratie, geen ontspanning alleen maar vluchtgedrag, zelfs pogingen tot aanvallen en ze kon “op haar best” heel drammerig zijn. Yentle was al het vertrouwen,om te beginnen in haar eigen lijf, kwijt. Toen dit vertrouwen met de tijd, behandelingen en training, herstelde bloeide ze weer op tot het paard wat ze altijd al is geweest: ze werd open, aanhankelijk en bleek juist heel volgzaam. Ze was werkwillig, had een prima focus en wilde juist graag bij je blijven. Zodoende kwam er ruimte om te werken aan een oudere onbalans; Yentle stond nu –letterlijk- wel weer beter op eigen benen, nu mentaal nog. Het afspenen is niet goed verlopen en ze heeft niet in een kudde of opfok gelopen. Dit heeft een groot aandeel gehad in wat haar maakte tot een “plak-merrie”. Ze moest dus leren dat alles kwam en ging en dat ze het “alleen” ook wel even overleefde………….Van een “plakkerd” naar een zelfstandig en zelfverzekerd paard! En ja, hierbij hoort ook: van een “stier” naar een “paard” op de trailer. Yentle kon het “presteren” om nagenoeg de hele weg lang te blijven bokken op de trailer. Dit was een ander voorbeeld hoe ontzettend moeilijk ze het er mee had om alleen te zijn, want ze had geen angst voor de trailer en met een tweede paard erop was ze wel rustig.  

We zijn hier op stal enorm aan Yentle gehecht geraakt. We zijn dankbaar voor wat we haar –fysiek en mentaal- hebben kunnen meegeven. De eigenaresse heeft geleerd wat een impact fysieke problemen kan hebben. Ze heeft ook de zure en harde les geleerd om kritisch te blijven op het werk van professionals en hierbij altijd van haar paard uit te blijven gaan. Heel veel tijd, geld, moeite in je paard investeren en altijd het allerbeste voor je paard willen is helaas niet altijd genoeg. Dat geldt zeker en spijtig genoeg niet alleen voor haar….................
Gelukkig, Ze heeft haar paard terug! Maar ze zijn nog niet waar ze naartoe willen, namelijk naar die ontspannen buitenrit, met zijn tweeën, vol vertrouwen tussen hen beiden en de omgeving. Ze hebben beiden grote stappen gemaakt. Er is heel veel werk verzet in die, relatief, korte tijd.

Ik heb er alle vertrouwen in dat jij ze verder kunt begeleiden naar hun doel en ik kijk er nu al naar uit om volgend jaar bij jullie langs te komen!! Gary succes!!

Ik wil graag de volgende kanjers bedanken die allemaal hun aandeel hebben gehad in het herstel van Yentle:

-Allereerst eigenaresse Inge zelf, wie het paard en mij de kans en het vertrouwen heeft gegeven.Wie altijd is blijven geloven in haar paard en altijd het allerbeste voor haar wil. Wie ondanks alle tegenslagen, teleurstellingen, pech (en zelfs een hoofd-stoot) een power-woman eerste klas blijft!
-Hoefsmid Kai Koschowski voor het corrigeren van de hoeven met inzicht in het gehele paard, onvermoeibare uitleg en bergen rust en geduld.
-Cranio-sacraal therapeut- (nog maar heel even) in opleiding- Sandra Regterschot voor het lichaam aanzetten tot herstel en ontspanning.
-Osteopaat Martine Burgers voor de laatste scherpe randjes.
-Tandarts Sanne van Loon-Landman voor haar deskundigheid, betrokkenheid maar bovenal passie & gedrevenheid.
-Theo Kevenaar & Herr Zimmerman –himself- van Stübben Zadels voor het -beste van het allerbeste-  aangemeten zadel.
-Carola Beekman voor de supervisie-les
-And last, maar altijd als eerste: Harry Hoevers voor het wegnemen van de meest ernstige blokkades op elk niveau.    
-En natuurlijk Paul die het, iedere dag weer, mogelijk maakt om dit alles tot stand te brengen.
-En ik………….ben de dankbaarheid zelve!


Lieve Yentle & Inge het gaat jullie goed!!! Tot volgend jaar, tot in 2014!!

Begin Maart 2014 Ben ik naar Flanders Horse Expo geweest, heb ik gezellig gelogeerd bij Sheila (Zeeuws Vlaanderen) en ging ik op bezoek bij..........Yentle!  Zou ze me nog herkennen......?! Het was ontroerend en zó fijn om haar weer te zien én in contact met haar te zijn. Het gaat haar goed en ik krijg nog regelmatig lieve, leuke en voorspoedige berichtjes. Dat doet mijn (paarden)hart goed!

Genio-vluchtmodus AAN/UIT

Genio BHB is een rijtypische Andalusier ruin en is gefokt bij dezelfde fokker als Andalusier Jabucho. Een supermooi paard om te zien met een zachtaardig, vriendelijk karakter. Een heel bijzonder paard.
Hij heeft in het 1-,2- en zelfs 4-span gelopen bij de fokker. Voor de verkoop is hij "beleerd" onder het zadel.

Genio is bij ons in pension geweest van 19 april 2014 t/m 17 juli 2014.
In deze periode heb ik hem ook een aantal weken getraind.
Hoewel Genio klinisch gekeurd was voor aankoop bleek hij de volgende klachten en gebreken te hebben:
Hoefbevangenheid, aarsmaden, geblokkeerde wervels, gebitsproblemen, rotstraal, slecht in de vacht, onvoldoende gewicht, kopschuw, een litteken en trauma's. Zo kon hij niet zondermeer uit de wei worden opgehaald, in de wei zetten was een zo nog groter drama en hoeven optillen, longeren, laat staan rijden was één grote adrenaline-hel. Genio is een grote inspiratiebron voor me geweest om aankoopbegeleiding aan te bieden.

Genio had zóveel pijn en stress dat het me een week of 3 heeft gekost voordat ik "normaal" 's ochtends zijn halster om kon doen.

Genio stond altijd in de modus:
klaar om te vluchten.

Het heeft de eigenaresse heel wat brandwonden, zweet en tranen gekost voordat ze haar paard uit de wei kon halen. Daar sta je dan, je hebt € 5.000,- betaald voor een paard "wat je niet eens uit de wei kan halen". Hoe voelt dat? Het in de wei zetten was in het begin ook een groot probleem; Genio zijn adrenaline spoot zijn neusgaten uit en ondanks het werken met de kraal was het een pittige klus om hem in de wei te zetten. Hij galopeerde er de eerste weken vandoor alsof er 5 tijgers achter hem aanzaten. Maar zijn nieuwe mensen, stalsysteem, behandelingen en kudde zorgden ervoor dat hij kon herbalanceren. Fysiek ging dit ontzettend snel. Het fijne is dat dieren leven in het hier en nu, ze moeten, maar kúnnen ook sneller loslaten dan wij mensen.  

In de trainingen lag de nadruk op vertrouwen herstellen. Genio is geen dominant paard maar met het vertrouwen was het dusdanig gesteld dat ik totaal geen krediet had en heel precies met hem moest werken. Mijn timing en dosering moesten op zijn allerbest zijn.
Dit was geen paard voor onervaren handen! De scheidslijn was dun. De opbouw was wederom loswerken, grondwerken, obstakel- en schriktraining, enkele longe, dubbele longe, menpositie,  de basisoefeningen van de klassieke rijkunst aan de hand en opnieuw zadel- en ruitermak maken. In aanvang bestonden de trainingen uit het halster om kunnen doen, in- en uit de wei zetten en de hoeven op te kunnen tillen, uit te krabben en naar de smid te kunnen. Het optillen van de hoeven is, voor een paard wat voortdurend wil vluchten, uiteraard een grote opgave.

Genio liet gedrag zien waaruit ik opmaakte dat hij een trauma heeft opgelopen met de wagen. Naast het litteken op zijn achterbeen kon hij zijn adrenaline nauwelijks beheersen met de dubbele lange lijnen. Iets wat een ervaren koetspaard perfect zou moeten beheersen. Naast de dubbele lijnen had hij de grootste moeite met alles wat achter hem was (zowel in als buiten zijn blinde vlek) en zeker als dit hem ook nog aanraakte, denk aan het lint van de wei, een tak, het poetsen van zijn achterbenen, e.d.

Kortom: Genio zijn vertrouwen was behoorlijk stuk......fysiek hebben we hem er, in die realtief korte tijd, er weer bovenop weten te krijgen. Mentaal zou meer tijd nodig hebben. De discrepatie was groot tussen de waarheid en de o- zo- gewenste- waarheid. Zelf kon ik alleen maar positief zijn over zijn enorme veerkracht, fijne karakter en potentie. De, heel begrijpelijk, teleurstelling leek onoverkoombaar en Genio werd naar de wedstrijd rijdende schoonzus gebracht in 't Brabantse land om weer te verkopen. Hier kreeg hij weer een terugslag en het verkopen lukte niet. En diep in mijn hart ben ik daar ontzettend gelukkig mee. Want Genio en zijn eigenaresse hebben elkaar heel wat te bieden. Genio verhuisde terug naar Gelderland, dichter bij huis en ook zij namen les in.........de klassieke rijkunst! Ik heb er alle vertrouwen in dat Genio het paard wordt wat de eigenaresse wilde hebben en dat zij de eigenaresse wordt die het paard zo nodig had. Zeker!    

Jabucho-PRE

Jabucho BHB is geboren in 2009 te Bredevoort. Zoals je hebt kunnen zien is hij regelmatig hét fotomodel op de site!
Hij is een P.R.E. (Pure Rasa Espagnola) oftewel: Andalusier. J.B. is in aug./sept. 2012 in training geweest om hem zadel- en ruitermak te maken. Hij was toen nog hengst. In oktober 2012 is hij gecastreerd in Kootwijkerbroek, zie http://www.veterinair-paardencentrum.nl/ ook op deze site is hij "fotomodel".....J.B. kwam in de lente 2013, voor langere tijd, weer terug naar onze boerderij. In de tussentijdse winter ben ik regelmatig naar hem gereden om te helpen met het beleren voor de wagen.

J.B. is bij de verkoop klinisch gekeurd. Ondanks het keuren werd hij binnen enkele weken na aankoop gediagnosticeerd met lichte ataxie. Ook gingen zijn gewrichten weleens op slot staan. Na overleg haalde ik hem evengoed, vol vertrouwen in zijn herstel, op en kreeg hij speciaal beslag. Dit moest hij zo'n 10 weken dragen en dit lukte. Dit beslag maakte training effectief.

Toen J.B. in de lente terugkwam was hij per direct weer thuis op de boerderij. Het beleren onder het zadel ging heel voorspoedig. J.B. heeft een superkarakter. Slechts na een paar trainingen te paard ging hij, letterlijk & figuurlijk, door weer, wind en..zelfs sneeuw voor me ;)
Het (helpen) beleren voor de kar heeft op deze tweede trainingperiode ook zeker zijn positieve invloed gehad. Het helpen met het beleren voor de kar vond ik ontzettend leuk om te doen. Ik was vanaf het allereerste moment ontzettend verliefd op J.B. en dit leek geheel wederzijds ;) want als ik langs kwam voor het mennen en hij mijn stem hoorde, hinnikte ie altijd heel hard en vol vreugde. We kregen een hele sterke band. Door Jabucho heb ik me meer verdiept in de Andalusier, een geweldig ras. Als ik ooit een paard koop, dan koop ik een Andalusier, zeker.

Jabucho is door mij opgeleid in de basis van de klassieke rijkunst. Dit behelst de schoudervoor, de schouderbinnenwaarts en de travers, zowel aan de hand als rijdend. Hiernaast heb ik hem eerste positieve ervaringen kunnen geven met o.a. het rijden in een binnenbak en het maken van een bosrit. Ook Touchy had haar aandeel in de opvoeding van J.B. Na een eerste maand dekken solliciteerde hij voor veulen en ze nam hem onder haar hoede. Geen mens wat een paard zo goed kan opvoeden als........een ander paard!

We zouden samen met Touchy een week trainen bij ridder Marius Schneider, dit ging helaas niet door. De eigenaar zag het niet meer zitten. Hij leek zichzelf niet goed te kunnen vinden in de klassieke rijkunst hoewel hij de methode wel waardeerde en zag wat het voor zijn paard had gedaan. Privé-omstandigheden speelden ook mee in de keuze om Jabucho weer mee naar huis te nemen. Ja, het brak mijn hart. Eenmaal thuis moest Jabucho binnen een maand weer op......speciaal beslag. Eigenaar en paard namen weer les in de klassieke rijkunst, de rijkunst waarbij dressuur er voor het paard is! Jabucho is hier een duidelijk voorbeeld van.

Ik ben heel erg dankbaar voor de tijd met J.B. en de kans die ik zodoende kreeg om het ras beter te leren kennen en in het bijzonder Jabucho!